Klei is van oorsprong niets meer dan aarde, water en tijd. Maar in de handen van een keramist verandert het in iets wezenlijks. Iets dat je raakt, zonder woorden. In abstract keramiek staat niet de functie centraal, maar de vorm, de leegte ertussen en wat het oproept bij de kijker. Het is kunst die niet schreeuwt, maar stil aanwezig is.

In deze blog neem ik je mee in het verhaal achter mijn abstracte keramiek: de keuzes, het proces, de inspiratie en de ruimte die het werk biedt aan de beschouwer.

.

Werken met klei vraagt om overgave. Het is een levend materiaal dat meewerkt én tegenwerkt. Het buigt, barst, trekt krom. Juist daarin ligt de schoonheid: het dwingt me om te vertragen, te luisteren, te voelen.

Abstract, maar nooit afstandelijk

Abstract keramiek wordt soms gezien als moeilijk of ongrijpbaar. Maar voor mij is het juist de vorm waarin ik het meest kan zeggen zonder iets letterlijk te maken. Geen mensfiguren, geen vazen, geen gebruiksvoorwerpen. Wat overblijft zijn lijnen, volumes, spanningen en rustpunten. In die ogenschijnlijke eenvoud schuilt juist de kracht.

De vormen ontstaan niet vanuit een vooropgezet plan, maar vanuit een innerlijke beweging. Ze reflecteren thema’s die me bezighouden: stilte, verbondenheid, vrouwelijke energie, vergankelijkheid. Elke kromming, elk oppervlak, elke ingehouden lijn draagt een echo van dat onderzoek in zich.

Klei als drager van gevoel

Werken met klei vraagt om overgave. Het is een levend materiaal dat meewerkt én tegenwerkt. Het buigt, barst, trekt krom. Juist daarin ligt de schoonheid: het dwingt me om te vertragen, te luisteren, te voelen.

Elke nieuwe serie begint met aanraken. De keuze voor een grove chamotte of een zachte porseleinaarde is bepalend voor de toon van het werk. Net zoals je met penseelstreken sfeer zet op doek, zo werk ik met druk, ritme, herhaling en reductie. Wat blijft, moet kloppen – en wat ontbreekt, moet voelbaar zijn.

Het proces: langzaam en gelaagd

Mijn werkproces is traag en gelaagd. De meeste objecten ontstaan met de hand, zonder draaischijf, uit platen of ringen klei die ik opbouw tot sculpturale vormen. Soms werkt een structuur zich vanzelf naar boven. Soms moet ik wikken, herhalen, afbreken.

De droogtijd is cruciaal: te snel en het werk scheurt, te langzaam en het zakt in. Daarna volgt het stoken, vaak meerdere keren, waarbij de temperatuur, atmosfeer en tijd bepalen hoe het glazuur zich gedraagt. Glazuren zijn voor mij geen versiering, maar onderdeel van het verhaal: matte huiden, subtiele glans, grillige structuren.

Stilte als tegenkracht

In een wereld vol prikkels en snelheid biedt abstract keramiek een tegenkracht. Mijn werken zijn stil. Ze vragen niets, leggen niets uit. Ze zijn er gewoon – in al hun aanwezigheid, leegte en gelaagdheid.

Die stilte is voor mij essentieel. Niet als afwezigheid, maar als ruimte. Ruimte om te voelen, om te kijken, om jezelf te herkennen of juist te verliezen. Elk object is een uitnodiging tot vertraging – iets wat in onze tijd bijna een daad van verzet is.

Inspiratiebronnen

Mijn inspiratie komt uit vele hoeken. Uit oude rituelen, menselijke houdingen, natuurlijke processen zoals erosie of groei. Maar ook uit het werk van vrouwelijke kunstenaars en denkers. Het idee van ‘Eva’ als oervrouw speelt een terugkerende rol: niet letterlijk, maar als archetypische aanwezigheid.

Ik laat me leiden door symboliek, intuïtie en wat het materiaal zelf suggereert. Geen werk ontstaat los van wie ik ben, wat ik meemaak of wat me raakt. Tegelijk is het niet autobiografisch: zodra het werk er is, spreekt het een eigen taal.

Voor wie kijkt

Mijn werk is gemaakt om te bekijken, niet om uit te leggen. Maar ik hoop dat wie kijkt, iets ervaart. Dat kan stilte zijn, of herkenning. Soms verwarring. Soms ontroering. Elk object is een fragment van een groter verhaal – en ik geef het graag uit handen aan wie dat verhaal verder wil dragen.

Slotgedachte

Abstract keramiek is voor mij geen stijl, maar een benadering. Een manier om zonder woorden iets van betekenis te laten ontstaan. Waar klei tot stilte wordt, ontstaat ruimte. Ruimte voor het onzegbare, het persoonlijke, het universele. En dat is misschien wel het mooiste wat kunst kan doen.